دلبستگی های بی رحم مرا رها کنید

بگذارید بروم از دیار نامردمان

از اب این سرزمین  نخواهم خورد

گرچه از تشنگی اب چشمم خورم

ای منظره های پوشالی چشم مرا رها کنید

گرچه به تاریکی راه بنگرم

من از این همه سرمستی و بی خیالی همسفر

دلگیرم

که به گوشه چشمی مرا به قصد مناظر ترک گفت

حتی رو به رویه خود را ندید

زیر پایش چینی صاف دلم را شکست

اشک را بی خوف از جدایی به چشمانم نشاند

باورم نیس که عاشق بود 

باور من این است که او  از راه وسفر خسته شد و

خود را به گرد جاده سپرد

ومن  دو شدم باز با خاطراتش

نوشته شده در جمعه 91/11/20ساعت 6:48 عصر توسط مسافرشب| نظر|